Onlar Daha Çocuktular.

Gün; 7 Ağustos Cumartesi ve ajanslara şöyle bir haber düştü" Sivas'ın Kangal ilçesinde Kahta'dan Giresun'a fındık işçilerini taşıyan minibüs ile meyve yüklü kamyon çarpıştı. Kazada, 24 kişi öldü"...



Kimisi uykuda yakalanmıştı bu ölüm tuzağına,
kimisi Anadolu'nun o aklı baştan alan yeşilliklerine dalarken,
dağ dağ,ova ova...

Kimisi "düşler" kurarken yakalanmıştı bu can dayanmaz acıya..
Kimisi,daha çocuk yaşında ve hiç çocuksu oyunlarına doymadan..

Sonra memleketlerine ağıtları yetişti onların,
24 can,24 yürek işçisi ve Nemrut Poyrazlarına karıştı feryatları.
Yıkandılar,beyaz kefenlere sarıldılar dal dal....

Ansızın savruldular boy verdikleri topraklarda.
Bir çobanın kavalında ağır biz ezgi gibiydiler.
Birer yoksul olarak gömüldüler ,sessizlik içinde,
yakıcı bir hüzün ile güneşin kızıl batışında.

Neylersin onların doğumu da yoksul doğumuydu,
bir dağ köyünde karlı fırtınalı günlere talip yerde..
Ölümleri de yoksul ölümü oldu,uzaklarda başka memleketlerde.

Adı Mustafa idi daha 13'ünde,
adı Nafiye,yeni girmişti 14'üne.
Adı Halime,Sabriye,Esma idi onların
ve kimisi çocuk diyor o yaşta onlara,kimisi mevsimlik işçi..

Kimisi sevdasını bıraktı giderken,
kimisi bir avuç boğaz..
Kimisi yetim çocuklar bıraktı giderken,
kimisi aylar sonra kazanacağı para ile alacağı kalemi,defteri ve yazacağı satırları....

Ama olmadı, öldüler işte bir bir,
kurtulanı olmayan bir ölüm,
üstelik hepsi tanıdık,hepsi bir köydendi ..

Kimisinin yüreğine ateş düşüyor,görünce bu manzaraları,
kimisi sadece haber bültenlerinde "vah vah!" demekle yetiniyor..

Ama onlar yürek işçisi,kamyonlara,minibüslere,tıka-basa doluşan
ve insan onuruna hiçte yakışmayan bir ölüm ile kendi memleketlerinde uzaklarda....

Onların çoğu henüz çocuktu,
ama çocuksu oyunlarının hayaliyle,
hem de yüreklerimize çarpa çarpa,
göçüp gittiler işte.